شکوای سبز

به‌گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی مجمع ناشران انقلاب اسلامی، منانشر، کتاب حاضر، دربرگیرندۀ ترجمه و برداشت آزاد سیدمهدی شجاعی از دعای شریف ابوحمزۀ ثمالی است که از آن به بلند‌ترین دعاهای سحر ماه مبارک رمضان یاد می‌کنند. برداشت‌هایی که حاصلش در یک کتاب، جدای از ترجمه متن دعا، راوی  و نمایشگر کرشمۀ کلمات به هنگام راز و نیاز با خالق هستی است.
با وجود اینکه ترجمه‌های متعدد و متفاوتی از ادعیه مأثور تاکنون منتشر شده است، وجود متنی که مخاطب با خوانش آن جدای از روبرو شدن با کلمات و عبارات معادل متن عربی دعا، در درون خود حس و شور عارفانۀ دعا را نیز لمس کند، کمتر مورد توجه قرار گرفته است.
به عبارت دیگر، بسیاری از ترجمه‌های موجود از ادعیه به دلیل قائل بودن به قداست برای متن این اذکار، به ترجمۀ تحت‌اللفظی بسنده کرده‌اند؛ در حالی که سیدمهدی شجاعی در کتاب شکوای سبز تلاش کرده در کنار وفاداری به اصل متن دعا و معنای حقیقی آن، زبان روایی خود را شکل و شمایلی عارفانه و آهنگین داده و ترجمه‌ای متفاوت و تأثیرگذار به‌سان متن، پیش روی مخاطب خود بگذارد.
او در مقدمۀ خود بر این اثر نیز بر همین موضوع صحه می‌گذارد و می‌نویسد: کسی که حرف زدن با محبوب را به‌گونه‌ای بلد باشد که همۀ انسان‌ها بتوانند خودشان را جای گویندۀ آن حرف‌ها بگذارند و آن حرف‌ها را حرف‌های خودشان بیانگارند، کسی جز معصوم نیست و آن حرف‌ها، همان ادعیه‌ای است که بر زبان معصوم جاری شده است و یکی از متعالی‌ترین نمونه‌های آن حرف‌ها، همین دعای ابوحمزۀ ثمالی است که بر زبان مبارک حضرت زین العابدین و سید الساجدین(ع) جاری شده است.
تکنیک شجاعی در مواجه با این ترجمه که پیش از این نیز در آثاری مشابه مورد استفاده قرار گرفته است، استفاده از کلمات ساده و در عین حال، آهنگین برای ترجمۀ متن این دعاست. او با توجه به وزن و آهنگ متن عربی و نیز با توجه به جنس مخاطبانی که متن کتاب وی را مطالعه خواهند کرد، سعی کرده به ترجمه‌ای برسد که جدای از برانگیختن احساسات بی‌غل‌و‌غش مخاطبان در احساس نیاز به داشتن ارتباط با پروردگار، آن‌ها را با زیبایی‌های متن ارائه شده از زبان اهل بیت (ع) آشنا سازد و در عین حال، دچار سردرگمی ناشی از متکلف بودن متن نکند.
محورهای کتاب:
1- آشنایی با معارف ناب اسلامی با درون‌مایۀ عواطف و احساسات
2- فراهم نمودن زمینۀ لازم برای ایجاد انس با معبود در قالب مناجات و دعا
بخشی از کتاب:
خوشبختی من کجاست پروردگار من، وقتی که سعادت جز از مشرق دست‌های تو طلوع نمی‌کند.
مفرّ من، روزنۀ نجات من، گریزگاه من کجاست وقتی هیچ پناهی جز تو نیست...
نه آنکس که نیکی کند از یاری و رحمت تو مستغنی است، نه آن کس که اهل بدی و بی باکی است و در مسیر نارضایتی تو قدم می‌زند، می‌تواند از حیطه قدرت تو خارج شود...
خدای من! من تو را به خودت شناختم، با خودت و به واسطۀ خودت. تو بودی که مرا به سوی خودت راه نمودی. تو بودی که مرا به خودت خواندی و دعوتم کردی. اگر تو نبودی و اگر تو نمی‌کردی، من چه می‌دانستم که تو کیستی.
«شکوای سبز» دریافت و برگردانی است به زبان ساده و روان از سه مناجات ندبه، عرفه و شعبانیه که هر کدام جایگاه خاصی در میان مناجات‌ها و ادعیۀ مأثوره از ائمۀ شیعه دارد.