حرفۀ اصلی نویسندگان در کشورمان، نویسندگی نیست

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی مجمع ناشران انقلاب اسلامی، منانشر، به نقل از روابط عمومی حوزۀ هنری محسن پرویز نویسنده و منتقد ادبی با بیان این که امرار معاش اهالی ادبیات از راه نگارش و انتشار آثارشان در بین اشخاص مختلف، متفاوت است، اظهار کرد: ممکن است برخی از اهالی ادبیات، حجم فعالیتی که انجام می‌دهند، در حد و اندازه‌ای باشد که هزینه‌های زندگیشان را تأمین کند و بتوانند از راه نوشتن و شعر گفتن اموراتشان را بگذراند.
وی ادامه داد: امرار معاش نویسندگان از راه تولید اثر، به لحاظ تئوری امکان‌پذیر است و در مقاطعی از زمان که شاهد رونق کتاب بودیم، می شد این موضوع را تصور کرد و برخی هم مدعی هستند که شغل دیگری به غیر از نویسندگی ندارند؛ اما به لحاظ عملی و آنچه که در جامعه اتفاق می‌افتد، نمونۀ واقعی برای این موضوع سراغ ندارم. گذشتگان و کسانی که نویسندگان قابلی هم بودند، عموماً یا کارمند دولت بودند و یا در دوران بازنشستگی و در شرایطی که مختصری در آمد برای امرار معاش داشتند به طور جدی‌تر به موضوع ادبیات پرداخته‌اند.
پرویز با تأکید بر این که شرایط اقتصاد نشر کشورمان اجازه نمی‌دهد نویسندگان، حرفه اصلیشان نویسندگی باشد، عنوان کرد: نویسندگان حرفه‌ای به معنای متبحر در امر نوشتن کم نداریم، اما نویسندگان حرفه‌ای که شغل اصلیشان نویسندگی و شاعری باشد، تقریباً می‌توانم بگوییم که وجود ندارند و چنین جریانی خیلی دور از ذهن است.
این نویسنده کشور خاطرنشان کرد: البته درآمدهایی برای نویسنده و شاعر وجود دارد که مستقیماً مربوط به نویسندگی و شعر نیست، اما محصول نویسندگی و شاعری است. مانند این که شاعری برای مجلسی دعوت می شود و در آنجا شعرخوانی می‌کند و هدیه‌ای دریافت می‌کند؛ اما در مجموع باید گفت گاهی شغل دوم و حتی شغل سوم افراد با استعداد و شعرای خوب کشورمان، نویسندگی و سرایش شعر است.
وی نویسندگی و به‌ویژه نوشتن رمان را، شغلی تمام وقت دانست و افزود: نمی‌شود صبح تا بعدازظهر ذهن انسان درگیر باشد و وظایف شغلی را به درستی انجام دهد و در اوقات فراغت اندک زمان باقی‌مانده را اثر درخوری  در حوزۀ ادبیات بیافریند. ذهن نویسنده باید به طور تمام وقت درگیر سوژه‌ها، داستان‌ها و قهرمانانش باشد تا بتواند اثری قابل توجه را خلق کند.
وی همچنین گفت: نویسندگان و شاعران الزاماً هم نباید فقط مرتبط با حوزۀ ادبیات فعالیت کنند؛ حضور در صحنه‌های مختلف تجربیاتی ایجاد می‌کند که این تجربیات می‌تواند سرمنشاء تولید اثر باشد. کسانی که در حوزه‌های دیگر فعالیت می‌کنند در کنار این که مشکل زمانی و تنظیم وقت برایشان ایجاد می‌شود؛ اما در کنار آن می‌توانند صحنه‌ها و موقعیت‌های متفاوتی را تجربه کنند و به همین دلیل ممکن است سوژه‌یابی برایشان راحت‌تر باشد.